سنگ گور _ سیمین بهبهانی

          ای رفـــتـــه ز دل ، رفـــتـــه ز بـــر ، رفـــتـــه ز خـــاطــر

          بـــــر مـــــن مـــــنـــــگــــر تــــاب نــــگــــاه تــــو نــــدارم

          بــر مــن مــنــگــر زانــکــه بــه جــز تــلــخــی انـدوه

          در خــــاطــــر از آن چــــشــــم ســــیــــاه تــــو نـــدارم  

          ای رفـــتــه ز دل ، راســت بــگــو !‌ بــهــر چــه امــشــب

          بـــا خـــاطـــره هـــا آمـــده ای بـــاز بـــه ســویــم؟

          گـــــــر آمـــــــده ای از پـــــــی آن دلـــــــبــــــر دلــــــخــــــواه

          مـــــن او نـــــیـــــم او مـــــرده و مـــــن ســــایــــهٔ اویــــم

          مـــن او نـــیـــم آخـــر دل مـــن ســـرد و ســـیـــاه اســت

          او در دل ســــــودازده از عــــــشــــــق شــــــرر داشــــــت

          او در هـــمـــه جــا بــا هــمــه کــس در هــمــه احــوال

          سـودای تـو را ای بـت بـی مـهر !‌ به سر داشت

          مــن او نــیــم ایــن دیــدهٔ مــن گــنــگ و خــمــوش اسـت

          در دیـــــدهٔ او آن هــــمــــه گــــفــــتــــار نــــهــــان بــــود

          وان عــــشــــق غــــم آلـــوده در آن نـــرگـــس شـــبـــرنـــگ

          مــــرمـــوزتـــر از تـــیـــرگـــی ی شـــامـــگـــهـــان بـــود

          مـــــن او نـــــیــــم آری ، لــــب مــــن ایــــن لــــب بــــی رنــــگ

          دیری ست که با خنده یی از عشق تو نشکفت

          امـــا بـــه لـــب او هـــمـــه دم خـــنـــدهٔ جــان بــخــش

          مـــهـــتـــاب صــفــت بــر گــل شــبــنــم زده مــی خــفــت

          بــــر مــــن مــــنــــگــــر ، تــــاب نــــگــــاه تــــو نــــدارم

          آن کـس کـه تـو می خواهیش از من به خدا مرد

          او در تــن مــن بــود و ، نــدانــم کـه بـه نـاگـاه

          چــون دیــد و چــهــا کــرد و کـجـا رفـت و چـرا مـرد

          مـــن گـــور ویـــم ، گـــور ویـــم ، بـــر تـــن گـــرمــش

          افـــــســـــردگـــــی و ســـــردی ی کـــــافـــــور نـــــهــــادم

          او مـــرده و در ســـیـــنـــهٔ مـــن ،‌ ایـــن دل بـــی مـــهــر

          ســنــگــی ســت کــه مــن بـر سـر آن گـور نـهـادم